Τα 3+1 πράγματα που (ίσως, μπορεί) να μην ξέρατε για την 28η Οκτωβρίου!

Από μικρός είχα μια απορία για αυτή την ημέρα. Πάντα αναφέρουμε ότι ο Μεταξάς με τόσο θάρρος είπε το “Όχι” στους Ιταλούς, αλλά σχεδόν ποτέ δεν αναφέρουμε ότι ο φίλτατος κύριος ήταν και δικτάτορας. Δεν κάνω πολιτική τοποθέτηση, απλά πάντα με παραξένευε αυτό.

Και αυτόν George τον λένε

Εν πάσει περιπτώση, δε θα έπρεπε να σας εκπλήξει το γεγονός ότι και σε αυτή την ημερομηνία συνέβησαν κάποια ενδιαφέροντα γεγονότα στο παρελθόν, τα οποία ίσως και να συνδέονται με την ημέρα του “Όχι”.

Με χρονολογική σειρά, γιατί έχω και λίγο OCD:

1704: Πεθαίνει ο John Locke

Όχι, όχι εκείνος ο John Locke. Εκείνος ήταν ο τύπος που δεν μπορούσε να περπάτησει αλλά μετά μπορούσε και μετά πέθανε και μετά αναστήθηκε αλλά ίσως και όχι και μετά σίγουρα όχι και πιο μετά ήταν στον άλλο κόσμο αλλά ακόμα χρειαζόταν αναπηρικό καροτσάκι.

Επίσης κάποιος άλλος πήρε τη μορφή του και...ΑΑΑΑΑΑΑΑ

Τουναντίον(!), εδώ μιλάμε για τον φιλόσοφο John Locke, ο οποίος πίστευε πως η ανθρώπινη φύση "χαρακτηρίζεται από τη λογική και την ανεκτικότητα". Αρκετά περίεργο, δεδομένης της εποχής στην οποία έζησε, μια επόχη που ανάγκασε  τον Thomas Hobbes να χαρακτηρήσει την ανθρώπινη ζωή ως “Solitary, Poore, Nasty, Brutish and Short”. Αν δεν ξέρετε τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά, καλύτερα. Τα αντικαταθλιπτικά κοστίζουν.

Ανεξαρτήτως του τι έλεγε ο Hobbes, αυτά που έλεγε ο Locke είναι σίγουρα αρκετά εκτός του κλίματος που έχει η ημέρα για τη χώρα μας. Οπότε αν έκανε πλάκα τότε το αστείο είναι κάπως κακόγουστο, κύριε Λοκ.

Οι κακοήθεις θα πουν ότι λέω ανοησίες. Εγώ θα πω το εξής απλό. Τι και αν πέθανε 200 χρόνια πιο πριν και δε μπορούσε να ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον. Για αυτό την έχουμε τη χαρτομαντεία, φίλτατε!

Ίσως πάλι να λυπήθηκε τα λεφτά. Δεν τον αδικώ.

1918: Η Τσεχοσλοβακία ανακυρήσει την ανεξαρτησία της από την Αυστροουγγαρία

Αν είχα σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες,

Όχι, δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν όλα αυτά

τότε είμαι σίγουρος ότι θα έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να πω εδώ, μιας και η Αυστρο-Ουγγαρία ήταν μέρος του 1ου Ράιχ και είχε ενεργό ρόλο στον 1ο Παγκόσμιο, και το γεγονός αυτό έλαβε χώρα την ίδια ημερομηνία με την είσοδο της Ελλάδας στο 2ο Παγκόσμιο, ως εχθρό των κρατών που είχαν πάρει το μέρος της Αυστρο-Ουγγαρίας στο prequel του. Θα μπορούσε κανείς να ονομάσει το συμβάν αυτό και Κοσμική Ειρωνία.

Για δες, τελικά κατάφερα να πω κάτι και χωρίς να έχω σπουδές στο χώρο!

ΕΤΣΙ

1922: Ο Μουσολίνι οργανώνει την Πορεία προς τη Ρώμη και καταλαμβάνει την εξουσία στην Ιταλία

Εδώ είμαστε.

Στη λογοτεχνία, αυτό θα το λέγαμε foreshadowing...

Ε, κάτι τέτοιο είναι και αυτό το γεγονός. Βέβαια στη λογοτεχνία βοηθάει τον αναγνώστη να καταλάβει τι θα γίνει στις επόμενες σελίδες, ενώ στην πραγματικότητα όταν η γειτονική σου χώρα αποκτά δικτατορία θα έπρεπε λίιιιιγο να την ψιλιαστείς τη δουλεία, αλλά ‘νταξ’ τώρα να ‘ουμ’. Λεπτομέρειες.

Σε απλά ελληνικά, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και την έκφραση “είδα το κακό να έρχεται”.

Αν βλέπετε ταινίες τρόμου, σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι ο δολοφόνος θα εμφανιστεί μόνο όταν οι πρωταγωνιστές θα είναι απασχολημένοι με κάτι άλλο, ή όταν κάποιος λέει “Ξανάρχομαι”.

Μπα

Βέβαια στην εν λόγω περίπτωση, του Μουσολίνι του πείρε σχεδόν δυο δεκαετίες για να επηρρεάσει τη χώρα μας. Οι δολοφόνοι στις ταινίες μάλλον θα είχαν βαρεθεί τόσο καιρό.

(Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να τονίσω ότι το foreshadowing δεν έχει να κάνει μόνο με αρνητικά γεγονότα. Απλά αυτά τα παραδείγματα είχαν πιο πολύ πλάκα!)

1955 και 1967: Γεννιούνται οι Bill Gates και John Romero αντίστοιχα

Τον ένα μάλλον τον έχετε ακουστά, τον άλλο μάλλον όχι και αν νομίζετε πως ναι, πιθανότατα τον μπερδεύετε με τον George Romero.

Γλυκούλης, ε;

Πρώτα ένα σχόλιο για τον Μπιλ. Δεν συνδέεται ιδιαίτερα με το Όχι, αν και κάποιοι κακοήθεις θα λέγανε ότι είναι η απαρχή της δικτατορίας στο χώρο του software (οι ίδιοι προφανώς που εφήυραν το πετυχημένο λογοπαίγνιο Micro$oft) αλλα αύτα είναι αηδίες. Εγώ θεώρησα σωστό να το αναφέρω ως αξιόλογο trivia.

Ο Τζον από την άλλη ήταν ένας από τους κύριους προγραμματιστές στο τρομερά πετυχημένο videogame του 1994, Doom. Ο τότε νεαρός και αλλοπαρμένος από την επιτυχία προγραμματιστής, αποφασίζει να φύγει από την εταιρεία που τον ανέδειξε για να σχεδιάσει το προσωπικό του project Daikatana και πάνω στην έπαρσή του δηλώνει πως θα μας κάνει όλους σκύλες του.

Τσκ, τι γλώσσα!

Δυστυχώς για αυτόν, το παιχνίδι του ήταν μια παταγώδης αποτυχία.

Κακή ημέρα για δηλώσεις, θα έλεγε κανείς. Είτε αν τις κάνεις αυτή τη μέρα, είτε αν απλά σχετίζεσαι με αυτή την ημερομηνία.

-

Αυτά τα ολίγα και  για σήμερα. Τα λέμε στο επόμενο post, το οποίο ελπίζω να είναι πριν τις 25 Μαρτίου*.






*2014

Κόβεται η εκπομπη του Γιάννη Πετρίδη, "Από τις 4 στις 5"

Δεν είναι σατιρικό το σημερινό κείμενο, ή είναι, κατά μια έννοια, καθώς αποφάσεις με τέτοια γενναία δώση ηλιθιότητας μόνο ως αυτοσατιρικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Να γελάμε με τα χάλια μας.

H εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη "Από τις 4 στις 5" ξεκίνησε το 1975, όταν οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε γεννηθεί καν. Είναι αδιαμφισβήτητα από τις πιο σημαντικές εκπομπές στην ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου, όχι μόνο μακροβιότητας αλλά και λόγω ποιότητας. Σε καθημερινή βάση, ο Πετρίδης μετέδιδε όλα τα αξιόλογα καινούρια τραγούδια, ανεξαρτήτως είδους ή δημοτικότητας. Δεν πάει να ήταν Lady Gaga ή Slayer, Cyndi Lauper ή U.N.K.L.E. Οι γνώσεις του στα περί μουσικής είναι απαράμιλλες, κάτι που επίσης φαίνεται από τις μουσικές επιλογές του. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου υπερβολή να πει κάποιος ότι υπάρχουν γεννιές ολόκληρες που μεγάλωσαν και που έμαθαν να ακούνε και να εκτιμούνε τη μουσική ακούγοντας Γιάννη Πετρίδη.

Flash-forward στο σήμερα, όπου του ανακοινώθηκε ότι η εκπομπή του κόβεται οριστικά εξαιτίας μιας γραφειοκρατικής μαλακίας. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αλλά πιστέψτε με όταν σας λέω ότι είναι γελοίο να κοπεί μια τέτοια εκπομπή για τέτοιους αστείους λόγους. Λίγο σεβασμό στους ανθρώπους που έχουν προσφέρει τόσα πολλά στον πολιτισμό και (γιατί όχι;) την παιδεία της χώρας μας.

Ήδη έχουν αρχίσει τα πρώτα κύματα διαμαρτυρίας ενάντια σε αυτή την απόφαση, όπως θα διαβάσατε παραπάνω, συμπεριλαμβανομένης και μιας συναυλίας που θα διεξαχθεί υπέρ του Γιάννη Πετρίδη, στην οποία θα συμμετέχουν μεταξύ άλλων ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Παύλος Παυλίδης κ.α.

Επίσης υπάρχει και ένα group διαμαρτυρίας στο Facebook. Δεν είχα ποτέ ψευδαισθήσεις για την αποτελεσματικότητα τέτοιων group, αλλά από το τίποτα...

Τα 4+1 Πράγματα Που (Μάλλον) Δεν Ξέρατε για την 21η Απριλίου

Η 21η Απριλίου 1967 είναι (θα ήθελα να πιστεύω) μια ημερομηνία γνωστή σε όλους τους Έλληνες. Αν τα γεγονότα εκείνης της μέρας και τα επακόλουθά χρόνια είχαν θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις για τη χώρα εξαρτάται από τις πεποιθήσεις του καθενός και το πόσο αρέσκεται κανείς στο να εθελοτυφλεί.

Μα φτιάξανε δρόμους!

Ίσως πλέον η 21/4/1967 να αποκτήσει ανταγωνισμό, όμως. Πως; Μα φυσικά από τη σημερινή 21η Απριλίου, του 2010, με την κατά πως φαίνεται επικείμενη είσοδο της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. Βέβαια, είναι νωρίς για να κρίνουμε το αποτέλεσμα που θα έχει αυτό το γεγονός.

Στην Αργεντινή δεν είχαν κάποιο πρόβλημα, π.χ.

Εδώ θα είμαστε και θα τα ξαναπούμε για το aftermath σε μερικά χρόνια, λογικά.

Ίσως πάλι και όχι

Κατά πόσο η επιλογή αυτής της συγκεκριμένης ημερομηνίας έγινε κατά τύχη έχει να κάνει με το πόσο σας αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας, αλλά κουβέντα να γίνεται, ας υποθέσουμε ότι έγινε συμπτωματικά. Τι άλλο μπορεί να έχει γίνει στην ιστορία, τέτοια μέρα; Πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα, και όχι εντελώς άσχετα με την ιστορία μας.

Με χρονολογική σειρά:

1509: Ο Ερρίκος ο 8ος παίρνει τη θέση του πατέρα του ως βασιλιάς της Αγγλίας, ακολουθεί το χάος

Όταν κάποιοι άνθρωποι θέλουν να πάρουν διαζύγιο, συνήθως μιλάνε με κάποιο δικηγόρο. Ή με τη μάνα τους, δεν είμαι εδώ για να κρίνω. Πάντως δεν αρχίζουν να αποκεφαλίζουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους και αλλάζουν το θρησκευτικό σύστημα τις χώρας τους μόνο και μόνο για να μη χρειάζονται την εύνοια του Πάπα. Βέβαια το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα κακό.

"I find your faith in divorces disturbing"

Το θέμα είναι ότι ο Ερρίκος ο 8ος δεν ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Αν και δεν ήταν ακριβώς δικτάτορας, πολλοί δικτάτορες καριέρας θα ζήλευαν τα καμώματα του κυρίου με το νούμερο 8 στο όνομα. Και όλα ξεκίνησαν τη μέρα που πέθανε ο πατέρας του (μαντέψτε την ημερομηνία).

Με άλλα λόγια, για πολλούς ανθρώπους στην Αγγλία του 16ου αιώνα, η 21η Απριλίου 1509 ήταν η χειρότερη μέρα στη ζωή τους. Για τον Ερρίκο τον 8ο, ήταν απλώς Τρίτη (υποθέτω).

1918: Καταρρίπτεται ο Κόκκινος Βαρόνος

Ο Γερμανός πιλότος Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν, γνωστός και ως o “Κόκκινος Βαρόνος”, καταρρίπτεται και σκοτώνεται πάνω από τη Γαλλία.


Το γεγονός αυτό δε συνδέεται ιδιαίτερα ούτε με την 7ετία ούτε με το Δ.Ν.Τ., αλλά δεν είναι πολύ γαμάτος ο Σνούπι;

1947: Γεννιέται ο Iggy Pop

O James Newell Osterberg (Εβραίοιιιιι), περισσότερο γνωστός ως Iggy Pop γεννήθηκε σαν σήμερα πριν 63 χρόνια. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές του επιτυχίες ήταν το “I Wanna Be Your Dog” του 1969. Έχω μια αίσθηση ότι συνδέεται κάπως με τα σημερινά γεγονότα, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως ακριβώς.

Ηint: Η Ελλάδα δεν είναι ο άσπρος σκύλος

1980: Αποκλείεται η Rosie Ruiz από τον μαραθώνιο της Βοστώνης

Ενώ η Rosie Ruiz είχε φαινομενικά κερδίσει τον περίφημο μαραθώνιο της Βοστώνης, τερματίζοντας (προφανώς) πρώτη, βιντεοταινίες του αγώνα (ά ρε πουτάνα τεχνολογία) αργότερα απέδειξαν ότι είχε παρακάμψει ένα ολόκληρο μίλι (1,609344 km) από το δρόμο και έτσι την απέκλεισαν. Είπαμε να κλέψεις κοπέλα μου, αλλά όχι και έτσι.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι προφανές, αν είναι να κλέψεις και να κλέψεις πολύ, κάν' το τουλάχιστον χωρίς να καρφώνεσαι και σιγουρέψου ότι δε θα σε καταλάβουν οι αρμόδιοι.

Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι το γεγονός ότι το μετάλλιο που της είχαν δώσει ήταν μικρότερο σε μέγεθος από το αντίστοιχο αντρικό. Ακόμα και εκεί κόμπλεξ, ρεμάλια;

1971 και 1993: Όχι απαραίτητα καλή ημερομηνία για δικτάτορες

O François Duvalier εκλέχτηκε, με την ευγενική βοήθεια του στρατού, ηγέτης της Αιτής το 1957. Αφού κατάφερε να κάνει τη χώρα του Μπανανία, δυστυχώς για αυτόν (αλλά μάλλον μόνο για αυτόν) πέθανε την 21η Απριλίου 1971.

Flash-forward στην 21η Απριλίου 1993, όπου ένας άλλος ευγενής ηγέτης, ο Luis García Meza Tejada, δικτάτορας της Βολιβίας από το 1980, δικάζεται σε 30 χρόνια φυλακή για το κοινωνικό του έργο.

Ιστορική αναπαράσταση του Meza επί το έργον

Προφανώς το γεγονός ότι και οι δύο συνάδελφοι είχαν άσχημο τέλος την ίδια μέρα πρόκειται για σύμπτωση, αλλά είναι μια καλή υπενθύμιση σε όσους αγαπάνε την απόλυτη εξουσία ότι και τα καλύτερα σχέδια δεν έχουν πάντα την κατάληξη που φαντάζεται κανείς.

Ω ναι

Αυτά τα ολίγα. Ελπίζω όλοι σας να μάθατε κάτι σήμερα. Αν όχι, τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα σας, ειδικά αν είναι MILF.

[Sports] Αντίο, Φράγκι

Χωρίς πολλά λόγια, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Μπορεί τα στατιστικά του να μην ήταν πάντα εντυπωσιακά (όπως και του Διαμαντίδη), και τα τελευταία χρόνια να μην έπαιξε ουσιαστικά μπάσκετ, αλλά η παρουσία του και μόνο, όπως επίσης και το φονικό του σουτ μπορούσαν να αλλάξουν ένα ματς.

25 τίτλοι σε 17 χρόνια, για έναν άνθρωπο που δεν είχε πρωτάθλημα Ελλάδας τα 8 πρώτα χρόνια της καριέρας του. Σε άλλα αθλήματα στη χώρα μας θα το βγάζαμε loser, αλλά ευτυχώς για όλους μας, οι άνθρωποι του Παναθηναικού ήταν πιο υπομονετικοί.

Σημαντικό και το γεγονός ότι αποσύρεται η φανέλα με το #4, για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ελπίζω να γίνει και με άλλους παίχτες στο μέλλον.



TL;DR version:

Από σήμερα, το Tales of the Bored θα έχει posts αποκλειστικά στα ελληνικά. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γράφω πιο συχνά από ότι τώρα (μια φορά στα 32 χρόνια) πάντως.

[Greek] Οι 100 μεγαλύτεροι μαλάκες Έλληνες

Αν έχετε βαρεθεί, όπως και εγώ, την απίστευτη παπαρολογία τελευταία με την ψηφοφορία για τους 100 "Μεγαλύτερους" Έλληνες του (παλιότερα σχεδόν αξιόλογου) τηλεοπτικού καναλιού ΣΚΑΙ, τότε αυτό το blog είναι ό,τι χρειάζεστε.

Δεν συμφωνώ με τις απόψεις τους για όλους τους υποψήφιους, ακόμα και αν δεν είναι να πάρεις την λίστα στα σοβαρά. Όταν βέβαια από την άλλη, στη "σοβαρή" λίστα βρίσκουμε γνωστούς δικτάτορες, τότε τρέχα γύρευε.

TL;DR Version

Τι κόλλημα έχουν με το soundtrack του Street Fighter IV σε αυτόν τον ΣΚΑΙ τέλος πάντων?

[TV Saturday] To Galactica!

You had a good run, old girl.

Shit got a bit weird at the very end, but as always, there were the moments of absolute brilliance that made this show what it is. Anders' speech beautifully captured the spirit of the show itself.

It's all about these brief moments of perfection.

TL;DR Version

There must be some way out of there.

Though dancing robots ain't it.

[Movie Monday] Slumdog Millionaire

I saw Danny Boyle's latest yesterday, in the midst of all the post-Oscar hype, and as a fan of his previous work, I was prepared to like it a whole lot. Little did I know.

Holy crap, how overrated is this film? I don't mean to sound like the typical Internet critic douche, but come ON. Far from Boyle's finest, let alone the best film of 2008. Sure, it's better than the Beach, but what the Hell people.

My main gripe is the fact that it feels like there's a huge disconnect between the two parts of the movie, kind of a reverse La Vitta é Bella, in a sense. In this case, the first part is a gritty, dark and realistic drama, while the second part is something of a Bollywood farce with an old-Hollywood forced happy ending. But between the two, there's no real link, nothing that glues them together. Even the characters feel like completely different people.

I feel the need to emphasise just how forced the happy ending is. Of all the horrible clichés storytellers can use to pull their characters out of the shitholes they've dug for them, fate and predetermination are amongst the very worst. I don't mean to get all philosophical about the nature of choice and whether we are in control of our destinies, but as a storytelling technique alone, it's just lazy. It sends out the message that if you're meant to be awesome, you barely have to try. The right answer will come to you anyway. Of course, if it wasn't written that you'd be awesome, you're royally butt-fucked. Hooray!

Now, I don't mean to sound grumpy and imply that happy endings, especially forced ones, are necessarily bad. They work just fine in goofy movies such as A Life Less Ordinary (incidentally, another Boyle film) but in a gritty, realistic drama, ehhhh... that's asking too much from poor ol' Ms. Suspension of Disbelief.

Don't even get me started at the dancing scene at the end.

The Final Verdict:

2 out of 5 (Zelda) rupees.

TL;DR Version

Academy awards are becoming more and more like mercy fucks lately.